Rozdział.4 - Test

Wiem długo czekaliście, za co serdeczne gomen. Troche sie ostatnio działo u mnie i prawdę mówiąć miałem ochotę porzucić pisanie, a co za tym idzie także moje blogi... Nie zrobię tego jednak... Nie chcąc powtarzać wstępu, wszystkiego można sie dowiedzieć na głównym blogu Sad Story... Przepraszam za wszelkie błędy i niedociągnięcia. Szczere summimasen. A teraz zapraszam do czytania:)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kolejny dzień w Konoha. Ptaki śpiewają, drzewa szumią a słońce grzeje niemiłosiernie. Na placu treningowym nr.7 znajdują się dwie osoby . Jedna z nich to dziewczyna o soczyście zielonych oczach, a druga to kruczowłosy chłopak o oczach czarnych jak bezgwieździsta noc. Chowając się w cieniu korony drzewa czekają na rozpoczęcie testu, dzięki któremu okaże się czy są godni by zostać żeby zostać członkami Drużyny 7, a co za tym idzie zasilić siły shinobi i wykonywać dla ich wioski wszelakiego rodzaju misje. Jednak wpierw muszą sprostać zadaniu wymyślonemu przez ich senseia który spóźnia się od 20 minut.

- Ach, jak zaraz nie przyjdą, to ja ich znajdę! - Ryknęła Sakura nie mogąc znieść spóźnialstwa swojego nauczyciela, z ich drużyny. - Nie dość że senseia nie ma, to jeszcze ten nowy blond idiota się spóźnia.

- Wiesz co? Jesteś strasznie irytująca. – Skwitował jej poczynania Sasuke. Nie zaszczycił jej nawet swym spojrzeniem, tylko nadal wpatrywał się w chmury jakby to właśnie w nich chciał znaleźć odpowiedzi na swe pytania. Tylko jakie one były? Możliwe że też o czymś rozmyślał, z resztą jak zawszę. Wiele osób próbowało go rozgryźć, jednak nikomu się nie udało przeniknąć przez maskę obojętności.

- Ale to jest denerwujące już czekamy ponad 20 min a ich… - Nie dokończyła, gdyż usłyszała krzyk dobiegający w ich stronę.

- Hey!!! Witajcie!!! – Krzyczał i biegł w ich stronę blondynek mniej-więcej w ich wieku. Oboje rozpoznali w nim Naruto. – Hehe, gomen ale trochę mi się przysnęło, a jeszcze nie jadłem śniadania więc zaszedłem do Ichiraku Ramen. – Zaczął się tłumaczyć. Dziewczyna wstała i spojrzała na niego spod włosów, on stał i jej się przez chwile przyglądał chcąc ją zrozumieć. Niespodziewanie ona zaczęła szybko biec w jego stronę. Gdy przystanęła na chwilę, zaczęła mierzyć go wzrokiem, niebieskooki dostrzegł w jej oczach furię i chęć mordu. – Sakura-chan wszystko ok? – Spytał z troską w głosie, ale i wyczuwalnym strachem. Haruno już nie wytrzymała i zdzieliła go pięścią w łeb. – Ała a to za co? – Jęknął rozmasowując obolałe miejsce.

- Ty jeszcze masz czelność pytać za co!? Kto normalny spóźnia się 20 minut!!! – Wydzierała się na niego.

- Ale przecież Kakashiego-sensei też niema. – Odpowiedział jej z wyrzutem za cios w głowę.

- To nie znaczy że ty też masz się spóźniać. – Już trochę ochłonęła i spokojnym już tonem odpowiedziała mu. Nie chcąc już dłużej się narażać na promienie złotej planety, schowała się pod drzewem. Po chwili blondyn do niej dołączył. I tak we trójkę, po różnych stronach okrągłego pnia drzewa czekali na swego nauczyciela. Minęło kolejne 40 minut. Osoba stojąca obok mogła by pomyśleć, że nad czymś intensywnie myślą, zapewne w głowach układali różne scenariusze które mogły się wydarzyć podczas ich walki, czy czegokolwiek co wymyśli szarowłosy jounin. Jednak prawda odbiegała od rzeczywistości, najzwyczajniej w świecie zasnęli pod kojącym i wręcz działającym lepiej niż wszelkie środki usypiające, wpływem rześkiego powietrza. Po chwili zjawił się jakże wyczekiwany sensei. Gdy zobaczył ten uroczy widok uśmiechnął się pod maską. Skoro był w masce to po czym można było mieć pewność że się uśmiechnął, a nie na przykład kipiał teraz ze złości i rzucał obelgi we wszelakie strony? Otóż jego jedyne odsłonięte prawe oko, lekko się przymrużyło, nadając mu naprawdę przemiły i sympatyczny wygląd. Ale cóż, w końcu zebrali się tu po coś. A zapewne nie była to popołudniowa drzemka. Podszedł do nich i postanowił obudzić  w „delikatny” sposób, po cichu podchodził do każdego i za pomocą jutsu z rodziny Suiton utworzył kule wody z pomocą których zamierzał ich obudzić. Po chwili nagle opadły z wielkim pluskiem. Oni wstali z ogłuszającym krzykiem rozglądając się dokoła jak przestraszona zwierzyna, która dostrzegła że jest obserwowana przez drapieżnika. Po chwili dostrzegli sprawcę całego zamieszania, jak jeden mąż spojrzeli na niego z chęcią mordu płynącą z ich oczu. Hatake tylko lekko i bezgłośnie przełknął ślinę. Mimo że był o wiele starszy i lepiej wyszkolony obawiał się tylko jednej osoby, z całej tej trójki. Dziewczyny o różowych włosach i zielonych jak najczystsza trawa oczach. Właśnie z nich teraz biły wściekłe błyskawicę skierowane na swego sensei. Kopiujący ninja, jak to był nazywany przez swoją umiejętność, dzięki przeżyciom i wielu przeczytanym książkom[ „Icha Icha Paradise” się kłania:D dop.aut.] wiedział że lepiej dla niego będzie jak teraz wymyśli coś na szybko gdyż „zła kobieta to niebezpieczna kobieta” a dodając do tego sposób w jaki została obudzona potęguje to uczucie. Postanowił szybko jakoś wybrnąć z tej sytuacji. Już chciał coś powiedzieć gdy ktoś go ubiegł.

- KAKASHI-SENSEI, OSZALAŁEŚ!!! – Krzyknęła Sakura, a w myślach dodała. –‘’Co za zgredziały kaszalot. A zaraz, zaraz co on tam trzyma? Przecież to „Icha Icha Paradise”. No tak, ja to mam farta tu się cieszę, że jestem z Sasuke ale oczywiście musiał nam się trafić jakiś zbok. Jakby to, że zgredziały to za mało, to w dodatku zboczony. Ech ja to mam szczęście. Teraz to mam tylko jedno pytanie. Dlaczego ja?’’

- Teraz się czegoś nauczycie. – Powiedział Kakashi. – Powinniście zawsze nawet w trakcie snu być skoncentrowani i czujni. A po za tym szybko wyschniecie. W końcu jest słonecznie. A teraz siadajcie wyjaśnię wam zasady testu.

Jak kazał tak zrobili. Sensei usiadł na jednym z trzech pali, a oni usiedli przed nim. Sakura siedziała na środku, Naruto po jej prawej, a Sasuke po lewej.

- No wiec. Waszym zadanie będzie mi odebranie tych oto dwóch dzwoneczków. – Uniósł rękę do góry, wskazując na dwa dzwoneczki które trzymał, a one sobie swobodnie opadały ciągnięte siłą grawitacji. – Zdadzą tylko osoby mające dzwoneczek. Ten kto go nie zdobędzie za karę zostanie na cały dzień przywiązany do słupa oraz będzie patrzał jak jego towarzysze jedzą obiad. – Spojrzał na słońce. – Jest godzina ok. 12.00 macie czas do 18.00. Ruszacie kiedy powiem „Start”. – Wyjaśnił im wszystko i ruszył na środek pola.

-‘’Nie mogę przegrać. Jeśli wygram Sasuke zobaczy że jestem silna i na pewno się we mnie zakocha. Ooo tak.’’- Pomyślała Sakura.

-‘’Muszę wygrać. Muszę stać się silniejszy. Muszę dopełnić zemsty. Nic i nikt mnie nie powstrzyma’’ – Pomyślał ostatni z klanu Uchiha.

-‘’Echhh. Pożyjemy-zobaczymy’’- Pomyślał i uśmiechnął się zawadiacko Uzumaki.

- Dobra. Wszystkie chwyty dozwolone. Chce zobaczyć co potraficie. Gotowi?

- Hai! – Krzyknęła cała trójka.

- W takim razie… START!!! – Wykrzyczał ostatnie słowo i usiadł otwierając książkę i zaczynając czytać.

Wszyscy w błyskawicznym tempie ukryli się w pobliskich krzakach lub drzewach. No prawie wszyscy. Na polu walki pozostał niebieskooki blondyn który najzwyczajniej w świecie położył się na ziemi oprawszy głowę o słup i spoglądając w niebo.

-‘’Ja to mam szczęście. Zawsze do mnie muszą przydzielać debili.’’- Pomyślał szarowłosy.

-‘’ Co za idiota, komplety imbecyl. No ale cóż, przynajmniej nie będzie przeszkadzał. I pomyśleć że ja uważałam że to on mnie uratował. Phi, to na pewno nie on.’’- Rozpoczęła bój w głowie Haruno.

-‘’Dobra, jednego mniej. I on uniknął mojego ataku!? Jednak to prawda. Głupi ma zawsze szczęście’’- Rozmyślał Sasuke w tym czasie aktywując rodowe sharingan. Po jakichś 15 minutach rozpoczęły się pierwsze ataki. Zaczęła Haruno stosując taijutsu gdyż nie chciała na samym początku marnować chakry. Sasuke widząc szanse postanowił uderzyć.

- Katon: Gokakyu no Jutsu. – Po wypowiedzeniu nazwy techniki z jego ust popędziła wielka kula ognia, siejąc zniszczenie na swej drodze. Jounin bez problemu jej uniknął i po chwili znalazł się za czarnookim, posyłając go silnym kopniakiem w plecy, w pobliskie drzewa. Zatrzymał się na jednym z nich i upadł na ziemie lekko zakrwawiony i poobijany. Tak mijały sekunda za sekundą, minuta za minutą, godzina za godziną. Atakowali jedynie różowo włosa i czarno włosy. Co znaleźli sposób na atak to Kakashi bez problemu go odpierał. Zbliżała się 17.30. Dwójka bohaterów była już wykończona, nie myśleli o niczym innym jak ciepła kąpiel i sen. Tymczasem przy palu leżał sobie pewien blondyn z zamkniętymi oczami.

-‘’Wstawaj idioto.’’- Zawrzeszczał w jego głowie basowy głos, przyprawiający o ciarki. –‘’ Przez ciebie przegrają. Czemu z setek osób musieli wybrać ciebie na mój pojemnik.’’- Wyżaliła się tajemnicza postać.

-‘’Nie przesadzaj Kyuubi. Która to godzina. 15.00?’’- Odpowiedział jak zawsze szczerzący się Naruto.

-‘’17.30 debilu!!!’’- Krzyknął z całej siły wielki potężny lis znajdujący się w jego wnętrzu. Mało kto wie, że gdy się urodził została w nim zapieczętowana ogoniasta bestia. Po tym, właśnie z tego powodu, został wysłany do Kraju Żelaza. Nigdy specjalnie się tym nie przejmował. Ale wracając do pola walki.

- Kakashi-sensei. – Zwrócił się kulturalnie do swojego nauczyciela chłopak.

- Słucham cię Naruto. – Powiedział z wyczuwalną ironią jego sensei.

- To jak dostane grzecznie te dzwoneczki. – Chłopak spojrzał na niego, a na jego ustał było widać szelmowski uśmieszek. - Czy ma zaboleć. – Bardziej stwierdził niż zapytał.

- Nie masz szans. Zostało nie całe 30 minut. – Odpowiedział mu człowiek z opaską na oku.

- Nigdy, nie mów nigdy. – Powiedział i szybko złożył pieczęć.

- Nie możliwe skąd on zna… - Nie dokończył gdyż cale pole zasłonił przeogromny obłok szarego dymu. Haruno wraz z Sasuke przyglądali się temu niecodziennemu zjawisku z zapartym tchem chociaż po chłopaku obok raczej nic nie można było wywnioskować. Jak zawsze jego uczucia zasłaniała kamienna maska. Natomiast po młodej dziewczynie można było wywnioskować wszystko, jakby czytało się otwartą księgę. Była tym oszołomiona.

- Co to ma być? – Szepnęła pod nosem.

Nagle powiew wiatru rozrzedził, a następnie całkowicie odsłonił plac. Kunoichi nie mogła uwierzyć własnym oczom. Oczom wszystkich ukazało się. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Na koniec rozdziału, i początek wakacji chce wam życzyć by były bardzo udane oraz niezapomniane. i pamiętajcie "Carpe diem" Chwytaj dzień.