Rozdział.6 - Prawda ujrzała światło dzienne...

Drodzy czytelnicy! Błagam was i proszę o komentarze... One są mym natchnieniem, a jest ich coraz mniej;( mam nadzieje że coś z tym poradzcice. Tak jak pisałem na blogu Sad story, czy chcecie, czy jak sądze niechcecie postaram się umieszczać nowe rozdziały co 2 tygodnie z max 4dniowymi przesunięcaim. Zatem czytajcie, sprawdzajcie komentujcie. Pozdro and Peace.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nad Konohą zawitał kolejny, przepiękny dzień. Ptaki śpiewały urzekając ludzi swym nieziemskim głosem, dzieci ruszały do Akademii aby pewnego dnia stanąć w obronie swoich ukochanych rodzin, domów i przyjaciół. A dorośli wędrowali do pracy. W pewnym pokoju właśnie budziła się dziewczyna, odrywając się od krainy snów i powracając do rzeczywistości. Otworzywszy oczy, ukazała światu swe piękne, soczyście zielone oczy. Wstała i pierwszą rzeczą jaką zrobiła było spoglądniecie znajdujący się nieopodal zegarek, który wskazywał 8.30. W duchu pomyślała sobie…

-‘’Za półtorej godziny wszystko się wyjaśni. Mam nadzieje tylko, że… - Niewiedziała właściwie co o tym wszystkim myśleć. Dziś właśnie wszystko miało się wyjaśnić. To właśnie dziś spotka się z nim, i cała prawda wyjdzie na jaw. Ale im bliżej było do tego spotkania, tym bardziej bała się że jej obawy się urzeczywistnią, i okaże się że naprawdę miała rację i to nie Naruto ją wtedy ocalił. Co on sobie o niej pomyśli? Że to jakaś wariatka. Albo gorzej… Wiele scenariuszy przechodziło jej przez głowę. A w każdym spełniały się jej obawy i najczarniejsze myśli.  Rozmyślenia dziewczyny przerwało skrzypienie otwieranych drzwi. W progu różowo włosa zobaczyła swoją znajomą Ino. Przyjaciółka o niebieskich oczach i blond włosach uśmiechała się do niej. Zielonooka zastanawiała się nad powodem aż tak dobrego humoru swojej przyjaciółki. Postanowiła zapytać ją wprost.

- A skąd u ciebie aż tak dobry humorek. – Spytała się spoglądając na nią podejrzliwe. Dobrze znała ten „typ” uśmiechu. Zawsze jak się tak uśmiechała albo wychodziła na idiotkę, albo stawała się inna rzecz z której Yamanaka mogła się później ponaśmiewać i jej wypominać.

- A nic, nic. Wstawaj masz tu ubrania i ruszaj do łazienki, bo jeszcze musimy zajść po jego płaszcz. – Wręczyła jej ubrania i popchnęła w stronę wymienionego pomieszczenia. Różowo włosa bez oporów szła we wskazane miejsce. Gdy już miała wejść spojrzała na blondynkę która się zadziornie uśmiechnęła.- No… chyba, że chcesz go zachować.

Na te słowa jej przyjaciółka oblała się szkarłatnym rumieńcem i pośpiesznie bez słowa zniknęła za drzwiami łazienki. Blondynka poszła przygotować śniadanie, gdyż jej rodzice już byli w pracy. Mama  kwiaciarni, a tata w budynku grupy wywiadowczej przesłuchując więźniów lub robiąc coś innego na rzecz wioski. Gdy Haruno zeszła na dół zobaczyła masę kanapek na stolę i herbatę. Wzięła jedną do ręki i zaczęła jeść. Po zjedzeniu zrobiła łyk herbaty i spytała wprost.

- Wiec co zrobimy dokładnie, to znaczy co mam powiedzieć. – Spytała się niebieskookiej , która właśnie piła gorący napar.

- To proste: Ja idę do niego, bo mnie nie zna. Powiem mu czy nie był go około trzy dni temu w parku, późno wieczorem, gdyż moja przyjaciółka została napadnięta, a poszukuje świadków tego zdarzenia. I to wszystko, proste i logiczne. Niema co zawieść. – Odpowiedziała dumnie wypinając pierś do przodu.

- Tylko jest mały problem.

- Jaki? – Spytała zaskoczona jej słowami.

- Może cię nie zna z imienia, ale cię widział. – Powiedziała słusznie Sakura. Co prawda było ciemno ale nie aż tak żeby nie można było dostrzec np. koloru włosów.

- Oj czepiasz się. Mniejsza z tym. Już dziewiąta czas ruszać. – Wskazała na zegarek. Wyszły. Pierwszy przystanek. Dom Haruno. Różowo włosa weszła do środa, przywitała się krótko z rodzicami i ruszyła do swego pokoju, córka Inoichiego czekała przed domem, nie chcąc marnować ani chwili. Podeszła do swojego łóżka, przykucnęła i wyjęła czerwone pudełko. W środku znajdował się czarny płaszcz. Gdy mu się dobrze przyjrzała, zamknęła pudełko i włożyła do małego plecaczka , który zarzuciła na ramię. Wyszła, zamykając drzwi. Ruszyły teraz w stronę domu Uzumakiego.

- A jak to nie on. Może po prostu wygrał bo miał szczęście, a Kakashi-sensei pecha. – Zasugerowała Sakurą, która zaczęły ponownie władać obawy i wątpliwości co do tego czy dobrze postępuje. Może lepiej o tym zapomnieć i dać sobie spokój.

- Ta jasne. Naprawdę, taki dziwaczny zbieg okoliczności . Ni z tond, ni z owąd pojawia się w twojej drużynie chłopak zaskakująca podobny do twojego „wybawiciela”. Ok, w to może bym uwierzyła, ale to, że sam odebrał waszemu nauczycielowi dzwoneczki w niecałe pół godziny, a przypominam, że ty z Sasuke nie byłaś w stanie tego osiągnąć w ciągu kilku godzin, to już inna sprawa. Zbyt dużo powiązań jak dla mnie. A poza tym nigdy na 100% nie będziemy pewne. A ja mam plan jak wiesz. Nie ma się czego bać, to normalne, że czujesz strach gdyż on należy do twojego teamu.  Ale strach nie może tobą kierować. – Dodawała otuchy swojej przyjaciółce. Zielonooka przytuliła po przyjacielsku blondynkę. Była pod wrażeniem słów swojej koleżanki. Kto by pomyślał, że za taką zwariowaną i lekko szaloną kunoichi kryję się taka mądra osoba. Przeważnie uważała ją za roztrzepaną nastolatkę która ma bzika na punkcie kruczo włosego potomka klanu Uchiha. Ale nie tylko ona go miała… Sakura czuło do niego to samo, ale chyba cos bardziej osobistego. Dla niej to było prawdziwe i szczere uczucie, które pragnęła by było odwzajemnione. Być może jeszcze długa przed nią droga, ale postara się by był kiedyś z nią.

- Dzięki naprawdę nie wiem co bym bez ciebie zrobiła. – Dziewczyna wyraziła jej swoją wdzięczność.

- Nie ma za co, a poza tym mam swoje powody by ci pomóc.

- Tak, a jakie.

- Jednym z nich jest Sasuke. Dasz mu spokój, bo zajmiesz się tym swoim „bohaterem”. A wtedy ja będę miała wolne pole manewru. – Uśmiechnęła się chytrze, już knując iście szatański plan jak uwieść Sasuke.

- Zapomnij Ino Świnio. Sasuke jest mój. Jest ze mną w drużynie, wiec mam o wiele większe szanse do ciebie. To że mnie uratował nie ma nic do rzeczy. Jestem mu wdzięczna i tyle. A kocham Sasuke i nic tego nie zmieni.

- Haha. Chciałabyś Wielkoczoła. Nikt się nie oprze mojej urodzie, a poza tym…

Zaczęły się kłócić. Właściwie tak minęła im reszta drogi, nie zważając na spojrzenia przechodniów kłóciły się ostro ze sobą. Nie obyło się bez gestykulacji rąk i podniesionego głosu, a i czasem można było usłyszeć różne wyzwiska, które rzucały pod swoim adresem. Nawet się nie spostrzegły jak znalazły się na miejscu. Blondynka zaczęła się energicznie rozglądać nie mogąc zrozumieć tego co tu się dzieje , a Sakura poczęła się zastanawiać nad wczorajszą rozmową z koleżanką, na temat tego miejsca.

- Wiesz jakoś mi to na ruderę nie wygląda. – Stwierdziła zielonooka, przypomniawszy sobie słowa opinie niebieskookiej.

- Yhy… - Ledwo wydusiła blondynka z kucykiem, kiwając głową. Sama była pod wielkim zdziwieniem, a raczej szokiem. I to wielkim. Bo w końcu, raczej domy nie wyrastają spod ziemi, a zbudowanie domu trwa o wiele dłużej niż jedną noc, o i ile w ogóle możliwe jest zbudowanie domu w jedną noc.

Przed nimi stał dom z okrągłych bali o czerwonym dachu. Był na fundamentach z niedużych głazów. Nie był on wielki, ale miał swój niepowtarzalny urok. Za domem dostrzegły ciągnący się nieopodal las.

- Czekaj tu. – Zarządziła Yamanaka po czym ruszyła stronę domostwa. Weszła po drewnianych schodach na werandę i zapukała do dębowych drzwi. Po chwili one lekko zaskrzypiały, a w nich ukazał się członek drużyny jej przyjaciółki. Włosy miał roztargane, oczy podkrążone a głowę lekko spuszczoną. Co tu dużo mówić, wyglądał dokładnie jak zombie z horrorów.  Popatrzyła na niego, wciągnęła powietrze do płuc i…

- Hej co u ciebie słychać. – Wypaliła głupio nie wiedząc co dokładnie powiedzieć. W jednej sekundzie wszystko wyparowało z jej głowy. Nawet , jak to uważała, „świetny plan” nic nie wskórał , wszystko zaczęło się sypać już na początku.

- Taa, „mam plan” – Zironizowała Sakura słowa koleżanki, słysząc ich całą rozmowę zza krzaków.

- Znamy się? – Spytał się niebieskooki zamulony. W końcu kto by nie był po nieprzespanej całej nocy. Właśnie kończył sprzątanie i miał kłaść się spać gdyż o 15.00 mieli dostarczyć mu meble. A odwiedza go jakaś dziewczyna w fioletowym stroju i jakby nigdy nic pyta się „Co u ciebie słychać”. A widzi ją dopiero pierwszy raz na swoje oczy. „Co tu u licha jest granie” Zastanawiał się chłopak. Postanowił czekać na dalszy rozwój wypadków, w końcu po coś musiała tu przyjść.

- Ino Yamanaka, miło mi. – Wyciągnęła do niego rękę w geście przywitania. Chłopak uścisną ją lekko po czym wyszedł przed dom. Postanowił że porozmawiają na zewnątrz. Świeże powietrze dobrze mu zrobi, a poza tym dom nie był jeszcze gotowy. Gestem ręki wskazał jej by poszła za nim. Poszli za posiadłość. Tam dziewczynie dosłownie kopara opadła, a oczy omal z oczodołów nie powypadały. Za domem był krajobraz dosłownie wyjęty z najpiękniejszych baśni i legend. Wspaniały wodospad który wpadał do jeziorka.  Z wodospadu wyłaniała się przepiękna, wielobarwna tęcza. Przy samym domu było pole treningowe otoczone drzewami wiśni. Za jeziorem ciągnął się las liściasty. Wokoło latały różnokolorowe ptaki, a z małej rzeki która wypływała z jeziorka właśnie piły wodę sarny. Po prostu raj.

- Ale tu pięknie. – Wydusiła z siebie Ino której te widoki zaparły dech w piersiach.

- Arigatou. – Odpowiedział krótko siadają w altance i zapraszając ją do środka. – W taki razie, co cię do mnie sprowadza.

- Powiem krótko. – W jednej chwili dziewczyna wbiła w niego hardy wzrok i spoważniała. – Czy około 3 dni temu nie uratowałeś pewnej dziewczyny? Później dołączyła do niej blondynka. – Spytała się nie odwracając od niego wzroku, wypatrywała jakiejś reakcji. Wszystko mogło mieć znaczenie. Doczekała się. Na jej słowa Uzumaki naglę jakby się ocucił i spojrzał na nią zaskoczonym i zdziwionym wzrokiem.

- T-Tak, ale s-skąd t-to wiesz? – Wyjąkał. Nie powiązał jeszcze niektórych ważnych szczegółów. Po pierwsze: skąd ona wie. Po drugie: wie i jest blondynką. A przecież blondynka dołączyła do nich, gdyż nie widział koloru włosów tej drugiej.

- Możesz już przyjść!!! To on!!! – Po słowach dziewczyny jeszcze bardziej się poczuł zdezorientowany.  Po kilku sekundach można było dostrzec różowe włosy wyłaniające się zza rogu budynku. Naruto od razu się zorientował do kogo one należą, gdyż podobne posiadała jego przyjaciółka z drużyny. Wstał z ręką skierowaną w jej stronę i wyciągniętym palcem.

- Sakura! – Krzyknął, po czym bezwładnie usiadł i oparł głowę o ręce. – Może mi to ktoś wyjaśnić. Bo już nic z tego nie kapuję. – Poprosił je nosiciel Kyuubiego. W głowie miał istny mętlik. Próbował sobie wszystko poukładać. Najpierw przyszyła do niego, nieznana mu, blondynka z kucykiem. Później okazało się, że wie nie wiadomo skąd, że uratował jakąś dziewczynę. Mózg pracował na najwyższych obrotach, ale im bardziej się nad tym zastanawiał, tym bardziej czuł się zdezorientowany. Nie znalazł lepszego wyjścia, jak tylko czekać na ich wyjaśnienia 

- To proste, ja jestem tą blondynką która zaprowadziła cię do jej domu. – Powiedziała Ino.

- A mnie wtedy uratowałeś za co jestem ci wdzięczna z całego serca. Arigatou. – Rzekła Sakura, po czym lekko ukłoniła się i podeszła do chłopaka na wyciągnięcie ręki. – Proszę to twoje.

- Co to jest? – Zadał jej pytanie chłopak, przyjmując od niej mały czerwone pakuneczek.

- To twój płaszcz. Zostawiłeś go tamtej nocy. – Odpowiedziała na nie. Naruto położył pudełeczko na stole. Dziewczyna usiadła obok Ino. Blondynka teraz zabrała głos.

- Słuchaj organizuje imprezę. Będzie kilku moich i Sakury znajomych z klasy. Może byś przyszedł, zapoznał trochę ludzi, co? – Zaproponowała Yamanaka.

- Jasne… - Ziewnął – Ale kiedy?

- Dziś, wieczorem u mnie w domu. Sakura po ciebie zajdzie. – Haruno już chciała coś powiedzieć gdy została uciszona lekkim ciosem z łokcia w żebra. Chłopak tego nie zauważył, będąc bardziej zajętym, by nie zasnąć, niż obserwowaniem gości- Dobra, teraz jak pozwolicie ja pójdę. – Powiedział, po czym skierował się w stronę wejścia do domu. Dziewczyny poszły za nim przy drzwiach niebieskooka zadała nurtujące ją pytanie.

- Jak dałeś rade tak szybko postawić dom? Jeszcze wczoraj go tu nie było. – Gdy zorientowała się że właśnie chyba się wydało że go śledziła zaczerwienienia się. Na jej szczęście chłopak był tak zmęczony że ledwo co kontaktował, nie zastanawiał się nad głębszym sensem ostatniego zdania.

- Zarwana noc i klony robią swoje. – Odpowiedział krótko po czym zamknął drzwi i ruszył w stronę tymczasowego miejsca do spania. – Witaj, tęskniłaś? – Powiedział do kołdry, po czym nawet bez przebierania się, okrył się nią i zasnął jak niemowlę. Dziewczyny tymczasem poszły przygotowywać wszystko na przyjęcie. Ino przygotowywała dom i przekąski. Zasugerowała rodzicom taki mały wyjeździk jeszcze dziś gdyż dawno nie widzieli się z ciocią. [ Yhy ^^ dop.aut.] Na jej szczęście udało jej się przekonać rodzicieli co do pomysłu. Sakura tymczasem zapraszała znajomych i przygotowywała się na imprezę. W końcu nie może się tam pokazać byle jak. Gdy wróciła do domu postanowiła sobie wszystko przyszykować. Stwierdziła że ubierze czarne spodenki, do tego różową spódnice i bluzeczkę na ramiączkach tego samego koloru. Gdy już wszystko było przyszykowane, postanowiła trochę odpocząć. Natomiast nasz blondasek spał jak nigdy.